arm land

Ik ben een week geleden aangekomen in misschien wel het armste land van mijn reis. Iedere keer als je ergens anders aankomt is het weer aftasten welke gedragscodes er bestaan. Allereerst is het van belang om te weten wat gevaarlijk is: kun je na 10 uur 's avonds alleen naar je hotel lopen of kun je beter een aantrekkelijk man oppikken voor de broodnodige bescherming? zijn de knallen die ik nu op straat hoor bedoeld als feestvuurwerk of is er een nieuwe oorlog uitgebroken? (iedereen blijft rustig zitten, dus misschien is oorlog heel gewoon hier).

Verder is het handig om te weten hoe de prijzen voor vervoer en eten liggen in dit land. Mijn eerste taxirit hier in Nicaragua was een goede les. Ik had 10 dollar voor de rit afgesproken (ik dacht daarvan al dat het nogal veel was, maar ik was moe en ik vond het nog net acceptabel). Mijnheer de taxichauffeur bedacht toen vervolgens dat dat tot aan de ingang van het park rondom het meer van Apoyo was, en niet de 3 km naar beneden en naar mijn slaapplaats betrof. Daarvoor wilde hij de prijs verdubbelen: 20 dollar! Ik werd boos, en heb uiteindelijk gezegd dat ik het de mensen van mijn hotel zou vragen en me daaraan zou houden. Maar die sloegen steil achterover toen ze hoorden dat ik al 10 dollar moest betalen. Later heb ik begrepen dat ongeveer 2 dollar normaal is, maar als toerist heb ik de prijs nooit onder 4 dollar gekregen. Ik vind het best dat ze toeristen wat meer laten betalen, maar 20 ipv 2 vond ik toch een beetje te gortig.

En dan moet je basics weten over drinkwater en voedsel. Eigenlijk drinkt hier in Centraal Amerika iedereen flessenwater (behalve misschien de allerarmsten). Dus hier is niet veel keuze. Maar eten is een andere zaak natuurlijk. Ik heb steeds met veel plezier het straatvoedsel gegeten. Ze hebben hier echt heel lekkere hapjes. Allerlei tortilla- of taco-achtige dingen. Maar ook heerlijke tamales (rijst of maismixjes met vlees en wat groenten/kruiden verpakt in bananenbladeren) en chuchitas (ook zoiets, hoewel dit woord ook tietjes kan betekenen, maar ik geloof dat dat chichitas zijn). Maar na een krappe maand minder of meer ziek zijn ben ik toch wel weer iets voorzichtiger geworden.

Wat me in Nicaragua tot nogtoe vooral opgevallen is, is dat het verschil tussen arm en rijk groter lijkt te zijn. Managua heeft echt sloppenwijken met hutten van zwart plastic. Ik heb daar flitsen van gezien toen ik van het vliegveld kwam, maar ik vermoed dat ik daar de komende weken meer van ga zien als ik vrijwilligerswerk ga doen. Ik zal jullie op de hoogte houden.

De laatste week heb ik ook zitten peinzen over mijn werktoekomst. Ik wil misschien detective of profiler worden (lees veel detectives momenteel) of schrijfster van bestsellers (als ik bouquetromannetjes ga schrijven moet dat mogelijk zijn) of een belangrijke spilfunctie in ontwikkelingswerk vervullen (zonder monstersalaris, want anders voel ik me schuldig). Verder ben ik nog niet gekomen. Graag hoor ik van jullie waar mijn toekomst hoort te liggen. Ik denk niet dat het in de zakenwereld zal zijn, want ik heb eergisteren monopoly gespeeld en jammerlijk verloren toen niemand met mij wilde onderhandelen. Maar verder ben ik overal voor te vinden! Ook hoor ik graag van jullie over ieder mini-ontwikkelingetje in jullie leven! Nieuwe planten in de tuin? Kat moest naar de dierenarts voor een ontwormingskuur? Mooie tekening van 1 van de kids? Met het verkeerde of het goede been uit bed gestapt? Nieuwe overburen gekregen? Allemaal interessant voor mij! Nieuw huwelijk, baan, geliefde of kind is ook wel leuk om te lezen. Schrijf aan lieve mona: caroline.van.baal@gmail.com!

Dag allemaal,
besos y abrazos,
Caroline