en dan toch: caroline steenbakster!

Vanochtend kwam ik op mijn werk, maar mocht niet als vanouds achter de computer. Ik werd naar buiten gebonjourd tussen het werkvolk om daar de houten mallen voor de nieuwe bakstenen te gaan schuren en schilderen. Het is nu middag en al mijn spieren protesteren. Of zou dat van het zwemmen in het prachtige 50-meter bad zijn? Ik heb in ieder geval de hele ochtend uitzicht gehad op de mooie knullen van de werkplaats (gemiddelde leeftijd denk ik achttien). Ze hebben ook naar mij gekeken maar niet naar mij gefloten, zoals naar de meisjes op straat. Raar? Zou het iets met mijn rode hoofd en de zweetstraaltjes over mijn voorhoofd te maken hebben?

Ik verdenk mijn gastvrouw (thuis dus) ervan dat ze gelooft dat de flauwe amerikaanse films op TV echt zijn. 1x zei ze tegen mij over iets echt ongelofelijks (science fiction of zo) "maar dat is niet echt". Maar verder reageert ze overal heel kinderlijk op. Hard lachen als iemand van zijn stoel valt e.d. Favoriet zijn die akelige amerikaanse programma's waarin bijvoorbeeld een man geconfronteerd wordt met alle minnaars van zijn vrouw en dan zelf ook een minnaar blijkt te hebben. Ook dat is voor haar absolute waarheid. In zekere zin toch niet helemaal verbazingwekkend. Er zijn vele oorlogsfilms op TV, en die zijn ook niet echt. Maar moord en doodslag is voor de mensen hier zoiets werkelijks! Het journaal is voortdurend gevuld met zeer levensechte beelden van uitgevochten ruzies tussen bendes (in de trant van inzoomen op het uitgestoken oog dat op straat ligt). Ik kan me voorstellen dat je dan denkt dat die andere "ruzies" op TV ook werkelijkheid zijn. Maar het blijft grappig om te zien hoe hilarisch zij alles vindt. Overigens kijkt zoonlief van 5 alles mee: het journaal met de akelige beelden, alle films met de meest gruwelijke beelden waar zelfs ik mijn hoofd wegdraai, hij vindt het allemaal heel gewoon. En dan over 10 jaar sterk zijn en niet in een straatbende terecht komen....

Dag allemaal,
Caroline