Voor jullie.......

Voor jullie ben ik vandaag zo gek geweest om vanuit San Carlos (een grensplaats tussen Costa Rica en Nicaragua en tussen het meer van Nicaragua en de belangrijke rivier San Juan) een half uur in een hobbelbus op een vage gravelweg te zitten om naar het gehuchtje Laurel te gaan. In Laurel, zo was mij verteld, zou wel een computer met internet connectie zijn, die in San Carlos (geen wereldstad, maar wel een stad waar regelmatig toeristen doorheen komen) gewoon niet te vinden was. Ik stapte uit bij de paar huizen met één winkeltje en nul kerken, gelukkig samen met een meisje dat daar woonde. Zij vertelde me dat de enige plek met computers de school was, maar dat de directora die dag niet in het dorp was en dat de school gesloten was. Ze verwees mij naar een onderwijzeres die mij misschien toch wel verder zou kunnen helpen. Die wist gelukkig dat de directora waarschijnlijk rond 2 uur wel weer terug zou zijn en dus zat ik vanaf 2 uur bij de school te wachten totdat er iemand toegang tot de enige internetcomputer in de wijde omgeving zou geven. Zo graag wilde ik berichten van jullie lezen, en zo bereid was ik om iets van mij te laten horen!

Ik ben eerst een beetje door dat plaatsje gaan wandelen. stoffige weg, houten hutjes, soms stenen huizen, mensen die in hun huizen op houtvuurtjes het eten aan het maken waren, en toen terug naar de school die net als alle andere dorpsscholen hier wit met blauw en met vrij lege lokalen en bijna geen lesmateriaal in de zon stond te bakken. De ontwikkeling leek daar helemaal stil te staan, nog meer dan in San Carlos. Charmant in zekere zin, maar zo wil niemand meer leven. TV´s heeft iedereen wel, coca cola is ook te vinden, maar kunnen jullie je nog een leven zonder computer voorstellen?

Om half 3 kwam er een man, die een deur in de school voor mij open maakte. En daar stonden 20 gloed-, maar dan bedoel ik dus gloednieuwe computers in een prachtige airconditioned ruimte. Zonder mensen. Hij heeft het hele systeem voor mij aangezet, en ik zit hier nu al meer dan een uur in mijn eentje te werken (de man en zijn vrouw en de 2 kinderen zijn er ook en typen ook maar wat). Een systeem zoals dit heb ik in heel Nicaragua niet gezien, en eigenlijk nergens in Centraal Amerika. Schijn bedriegd dus he. Ik heb enorme spijt dat ik nu mijn CD met foto´s niet bij me heb, want ik denk dat hier alles gelukt zou zijn. Maar ik hoop dat in Costa Rica ook goede mogelijkheden zijn.

Nogal een lyrisch verhaal over goede computers dus, maar dat komt omdat ik hier steeds weer aanloop tegen het feit dat simpele dingen in deze landen vaak niet lijken te werken, zonder dat duidelijk is waarom niet. Het is dan zo´n belevenis als je een plek tegenkomt waar je gedachteloos van de luxe kunt genieten.

Morgen of overmorgen (mañana, mañana) ga ik de rivier San Juan op, die het supergrote meer van Nicaragua met de Caraibische zee verbind. Schijnt prachtigmooi natuurgebied te zijn. Ik denk dat ik een weekje of zo in dat gebied blijf, en heb niet de illusie dat ik nog een keer zo´n school met computers zal vinden. Ben straks dus een poosje door de wildernis opgeslokt, maar daarna weer zeer bereikbaar in Costa Rica. Tot dan!

Caroline