Staartje Nicaragua, zware gedachten

Hoewel ik al weer een weekje in het luchtige Costa Rica zit, wil ik mijn Managua ervaring op deze site netjes afsluiten. Een maandje Nica-leven heeft flinke indruk op mij gemaakt. Over mijn familie daar heb ik al eerder geschreven. Het is raar en naar om te beseffen dat ik ze nu gewoon weer door zal laten modderen. Maar het is best lastig om iets structureels voor hen te doen. De 5-jarige Ivis meenemen naar Holland, zoals Don Juan lachend voorstelde en Ivis een goed idee vond, is gelukkig niet zomaar mogelijk, anders had ik het nog serieus overwogen ook. Het is ook niet echt doenlijk om voor superieur onderwijs voor hem te zorgen, want je kunt zo'n kind uit de barrios niet met de rijken van Nicaragua om laten gaan. Dat is ondenkbaar in dit soort landen. Rijken en Armen zijn 2 verschillende species, die mixen niet, hoe graag de buitenlanders dat ook zouden willen. Uiteindelijk heb ik nog wat spulletjes voor hen gekocht (schoenen voor de hele familie, die van Ivis hebben lichtjes als hij loopt!) en dat was het dan. De rijke dame heeft haar plicht gedaan en gaat weer lekker door met reizen.

Werk is een soortgelijk verhaal. Het is heel raar geweest voor hen dat ik me in het zweet heb gewerkt terwijl ik in een duur hotel aan het strand had kunnen liggen. Maar ik werd uiteindelijk wel opgenomen, en ik denk dat ze me wel zullen missen. Vooral de laatste dagen hebben we veel lol gehad met de foto's die ik gemaakt heb (sorry, er is iets mis met het oversturen, en ik moet wachten tot waarbenjij.nu dit gerepareerd heeft voordat jullie foto's zullen zien). Ook serieuze gesprekken gehad, met kantoorcollegae, die dolgraag door zouden studeren in het buitenland, of met werklui die uitlegden dat ziek zijn en niet werken gewoon betekent dat je geen inkomen hebt, en de familie vaak geen eten heeft. Het zette mij aan het denken. In eerste instantie dacht ik dat de regering of een verzekering geld uit zou moeten keren in zo'n geval, maar dan zou volgens mij iedereen op slag ziek worden, want waarom zou je werken als je ook lekker thuis in bed kunt liggen? En het heeft geen zin om te zeggen dat ze alleen maar het minimale aan levensonderhoud zullen krijgen, want de mensen met baan krijgen ook alleen maar het minimale. Zelfs als je een goede baan hebt is het geen vetpot.

Al met al realiseer ik me eens te meer dat wij het echt supergoed hebben in Nederland. Daar hebben onze voorouders voor geknokt, maar wij jongeren (ahum, ik, aan de goede kant van 40 nu) zouden dat af en toe wat meer mogen beseffen.

Welaan, ik zal de zware gedachten hier achter me laten. In mijn hoofd, en in mijn priveschriftje zal ik heus nog wel wat doormijmeren, maar daar horen jullie hier niets meer over. Hoofdstuk "werken" is nu afgesloten.

Ps. uiteindelijk heb ik 101 bakstenen gebakken en ben ik 3755 liter zweet kwijtgeraakt en vast een aantal kg afgevallen.