Staartje Nicaragua, lichte gedachten

Meteen na het vorige kapitel nog iets lyrisch over Nicaragua. Ik heb de laatste week daar doorgebracht aan de Rio San Juan, de grens tussen Nicaragua en Costa Rica. En dat was prachtig! Er waren niet ontzetten veel bezienswaardigheden, op een oud verdedigingfort na, maar ik heb een week (El Castillo) en 2 dagen (Sabalos) in dorpjes "meegeleefd" voor mijn gevoel. El Castillo is een plaatsje waar nog wel wat toeristen komen na een mooie bootreis van 3 uur, maar over het algemeen vertrekken die de volgende dag weer. ik ben gebleven, en leerde de mensen daardoor een beetje kennen. Ik heb niet veel bijzonders te vertellen, maar het is daar zo aangenaam. Deed me aan het dorpsleven van vroeger denken. Mensen die gewoon een kletspraatje met je wilden maken als ze doorhadden dat je geen reguliere zak met geld was, maar daadwerkelijk hun taal (in woorden en in begrip) probeerde te spreken. Ben wel gaan paardrijden, en heb me tijdens die rit bijna opgehangen aan een liaan omdat het paard onder boomtakken doorging maar mijn hoofd bleef hangen. Niks gebeurd verder, maak je geen zorgen! Maar verder heb ik veel naar de rivier gestaard, en de 2 meter lange vissen bewonderd die om de 20 seconden opsprongen. En, ja, daar moet ik natuurlijk over schrijven, ik heb ook visjes gegeten! Culi's, jullie kunnen gerust jaloers zijn! Ik heb 2x, voordat ik wist dat dat ecologisch onverantwoord was, rivier-camarones gegeten. Garnalen van ongeveer 20 centimeter lang, waar je er 4 van op je bord kreeg om te ontleden, zodat je meer dan 2 ons godenmaal naar binnen mocht werken. Echt heeeeeerlijk! En de "gewone" vis was ook iedere keer weer een succes! Overigens aten we steeds in het donker, want er waren daar welliswaar geen muggen, maar het licht trok wel heel vervelende kriebelbeestjes aan, die in je neus, oren en decollete kropen. Van mijn decollete kan ik begrijpen, maar waarom ze nou in godsnaam mijn oren en neus in wilden? Nee, dan maar graten zoeken zonder licht.

Ik had in dat gebied nog wel langer willen blijven. Rivierschildpadden kijken, brulapen horen en zien, vissen zien springen, vissers zien vissen (ook meisjes! we zijn hier geemancipeerd!) en heel veel mooie vogels bewonderen (ibissen, de rest heb ik geen namen voor). Maar de dollars waren op. In San Carlos, de grensplaats waarnaar ik uiteindelijk terug moest, hebben ze geen internet (zie vorig verhaal) en kan de bank geen traveller's cheques inwisselen of geld met creditcard leveren. Heerlijk, zo'n ontoeristisch gebied (...). Dus ben ik gegaan, en mocht een cultuurshock verwerken toen ik Costa Rica inging. Waarover meer in een volgende episode.