De stad, de tango......

Na drie volle weken zandstraatjes met schildpadden, zeeleeuwen en spotvogels en jan-van-genten (dank aan Hugo en Gervaas), ben ik verkast naar de stad der steden in Latijns Amerika: Buenos Aires (Misschien niet helemaal terecht, Rio de Janeiro komt misschien ook wel in aanmerking voor die titel?). Buenos Aires wordt -mijns inziens terecht- het Parijs van het zuiden genoemd. De sfeer is inderdaad hetzelfde, en de vrouwen zijn ALLEMAAL elegant en mooi en arrogant en zeer gecultiveerd. Ik voelde me ontzettend boers in het begin. Doordat het koud is (15 graden) liep ik steeds op mijn bergschoenen. Alternatieven waren teva slippers, teenslippers en elegante slippers met hak, waar ik echter niet met dikke sokken in kon. De laatste slippers had ik gekocht in Panama met het oog op tangodansen hier, maar die mocht ik niet gebruiken van mijn tangodanslerares, want je moet een gesloten hiel hebben. Dus heb ik nu jazzballetschoentjes gekocht. Handig, want die kun je helemaal dubbelvouwen in de rugzak. Maar dit alles terzijde. Je kunt je voorstellen dat bergschoenen en fleece truien gecombineerd met spijkerjack, en geen make-up (is er iemand in NL die mij zonder kent?) en een slechte coupe in mijn haren, me nogal schril af doen steken bij de poppetjes van hier. En in dit macholand is het ook niet echt gebruikelijk dat een vrouw alleen eet in een van de vele geweldige restaurants. Maar ik moet wel. Want in zo´n stad maak je veel minder makkelijk contact met anderen dan in kleinere plaatsen. Misschien had ik een ander hotel moeten kiezen om andere reizigers te ontmoeten, maar ik ben erg tevreden over mijn huidige hotel, en ik dacht dat ik op tangoles wel wat mensen tegen zou komen. Vervolgens heb ik individuele les! Tja, dan schiet het niet op he!

In Amsterdam heb ik denk ik 2 jaar tangoles gehad. En nu ben ik hier, en ben al 2 lessen zoet gehouden met de basispas. Of eigenlijk anderhalve les met "wandelen" en toen nog 10 minuten met "ochos" (voor de intimi). Dat komt omdat tango voor vrouwen bestaat uit 3 dingen: volgzaamheid, onafhankelijke stabiliteit en elegante houding. Ik ben redelijk volgzaam (of misschien ook wel niet, maar in de les hebben we daar nog niet veel mee gedaan). Ik val voortdurend om, en moet me voor de ochos vastklemmen aan de ballustrade of aan mijn lerares, en heb inmiddels de elegante houding van een 2-jarige met dikke (en natte) katoenen luier bereikt. Ik ga dus vooruit! Nee, werkelijk, alles aan mijn "wandelen" is fout. Ik wieg te veel met mijn heupen, mijn balans ligt niet aan de binnenkant van mijn benen, ik leun teveel naar achteren, ik til mijn benen te hoog op, ik zweef niet met mijn heupen, mijn buikspieren zijn non-existent, en mijn bovenlijf is niet ontspannen (yeah, well..). Verder is er niks mis met mij. Maar of ik dit alles maar even in 1 of 2 lessen kan veranderen. Mijn lerares, Maria, klinkt nu als een enorm kreng. Maar ze is erg aardig! En ik heb enorm veel aan deze lessen! Wordt wel geintimideerd, want nu durf ik al helemaal niet meer naar een van de dansgelegenheden, waar het absoluut verboden is om een man ten dans te vragen en waar je dus aan de rand van de dansvloer moet staan hopen dat een tanguero niet door heeft dat je eigenlijk niet fatsoenlijk kunt dansen. Maar ik zal toch een poging doen, dat beloof ik jullie.

Verder heb ik vooral veel door de stad geslenterd. Ik heb niet zo´n zin in musea, hoewel er 1 of 2 zijn die wel interessant lijken. Ik wil nog wel naar de begraafplaats waar Evita Peron ligt. En intussen ben ik naar een mooi klassiek concert van Martha Argerich geweest, die hier ontzettend populair is (kunst, ze is Argentijnse). Ik heb een stekkertje gekocht bij de man van een van de oud-leraressen van onze Maxima (ook altijd leuk om te weten) en verder zit ik ook regelmatig in cafe´s en restaurants. Denk aan Parijs in de herfst, met kou en regen waardoor je eigenlijk voortdurend van het ene cafe naar het andere loopt om weer op te warmen, en je hebt een redelijk idee van mijn dagen hier. Een heel ander verhaal dan de Galapagos, of niet? Maar ik ben erg blij met de afwisseling. Als ik nu weer in een ander natuurgebied had gezeten was ik misschien niet zo tevreden geweest.

Op het plan staan nu nog de Iguazu watervallen (ik las een verhaaltje dat mevrouw Roosevelt (van de president), toen ze deze watervallen bezocht, heeft gemompeld: "poor Niagara"), het zuiden van Bolivia met de zoutvelden, en Mendoza, voor de wijngaarden en de makkelijke oversteek naar Santiago in Chili, waar ik in de avond van 11 november weg zal vliegen om op zondag 13 november om 08.10u op schiphol aan te komen (voor de geinteresseerden). 2 maanden nog. Ik moet opschieten!

Liefs,
Caroline